زانو بند مغناطیسی برند کاسپین
مقدمه ای بر مغناطیس درمانی و تاریخچه آن:
از زمانی که پدیده مغناطیس شناخته شده و انسان از آن استفاده نموده قرن ها می گذرد , ارسطو و تالس را می توان نخستین کسانی دانست که درباره مغناطیس گفتگو داشتند.
البته در همین زمان ( 600 سال پیش از میلاد ) سوشوترا پزشک بنام هندی , مغناطیس را در جراحی به کار می برد.
200 سال قبل از میلاد مسیح یک فیزیک دان یونانی درمی یابد که استفاده از مغناطیس در کاهش دردهای موضعی تاثیر مثیتی دارد.
مغناطیس درمانی بیش از 2000 سال پیش در چین به کار می رفت و قدیمی ترین کتاب پزشکی چین بنام کتاب پزشکی داخلی مربوط به دوره امپراتور زرد پوست چین به کاربرد مغناطیس در طب سوزنی اشاره دارد.
حکیم ابوعلی سینا نیز در درمان بیماریهای طحال و کبد از مغناطیس استفاده می نموده است.
بعد ها دانشمندان دریافتند که تماس مغناطیس با خون بلافاصله باعث فعال شدن مقدار آهن موجود در خون می گردد و روند یونیزاسیون (جداشدن اتم ها و مولکول ها به ذرات باردار الکتریکی ) سریعتر انجام می گیرد. که این امر خطر انعقاد خون در رگ ها را کاهش می دهد.
مغناطیس درمانی از سال 1979 به تصویب انجمنن غذا و داروی آمریکا رسیده و تا به امروز در درمان بیماری های مختلفی نظیر آرتروز و رماتیسم , درد عضلات و مفاصل , درد شانه و کتف , کمر درد و گردن درد , صدمات رباط ها و کاهش درد های جراحی استفاده می شود.
مغناطیس درمانی چیست؟
مغناطیس درمانی یک روش یا ابزار درمانی طبیعی است که نیروی آن به داخل کانال ها , منافذ و مجاری بدن نفوذ می کند و عملکردهای فیزیولوژیکی بدن را تنظیم می نماید
مغناطیس درمانی چگونه عمل می کند؟
عنصر آهن در ترکیب خون ما به مقدار زیادی وجود دارد.
به همین دلیل وقتی مگنت های درمانی روی قسمتی از بدن قرار می گیرند خون در آن ناحیه افزایش یافته و درنتیجه اکسیژن رسانی به اندام های بدن و عضلات و بافتهای آسیب دیده بیشتر شده و باعث بهبود توان فیزیکی و روانی آنها می گردد.
مغناطیس درمانی تاثیرات قابل ملاحظه ای در بهبود فرایند های فیزیولوژیکی بدن دارد که از جمله می توان کمک به دفع سریعتر مواد زائد بدن , خارج کردن سموم , آزاد کردن مقدار بیشتری از هورمون های اندروفین که مسکن های طبیعی بدن به شمار می روند و باعث بهبودی سریعتر آسیب دیدگی ها در بدن می شوند.
مغناطیس درمانی با تقویت سیتم ایمنی بدن , تنظیم و تعدیل در میزان هورمون اندروکرین , افزایش تولید آنزیم هایی که در کاهش ورم , کاهش التهابات در بافت های آسیب دیده و القای تولید کلاژن بیشتر در مفاصل آسیب دیده و نواحی اطراف آنها موجب بهبودی سریعتر استخوانها و اجزای داخلی مفصل میشود و در نهایت رفع درد های مزمن و تقویت سلامت عمومی را موجب می شود.